وقتی ما به انگلیسی به بچه بگیم دست میشه hand، پا میشه foot، این بچه ممکنه زبان یاد بگیره ولی دوزبانه نمیشه،ذهن این بچه مثل ذهن خودمون که وقتی میخوایم انگلیسی حرف بزنیم اول ژرف ساخت کلام رو به فارسی توی ذهن خودمون آماده میکنیم و بعد شروع میکنیم به ترجمه کردن و انگلیسی صحبت کردن و وقتی انگلیسی رو میشنویم هم همینطور، اون جمله های انگلیسی رو میبریم توی ذهنمون ترجمه میکنیم به فارسی و میفهمیم.
یعنی زبان انگلیسی رو ما به واسطه ترجمه از زبان مادری یاد میگیریم،وقتی به بچه بگیم دست میشه hand و ...، اولا بچه ی خیلی کوچیک تصوری نداره که دست به انگلیسی میشه hand، و یه جمله کامل میشنوه و وقتی هم که بزرگتر شد بگه بله در یه سرزمین دیگه به دست میگن hand، همون هم بچه دوزبانه ازین روش بیرون نمیاد،بچه زبان دان و مترجم، ممکنه ولی ذهن، ذهن مترجمه و ذهن دوزبانه نیست.
دوزبانه ها در آنِ واحد وقتی که به زبان اول یا دومشون میشنون مستقیما توی همون زبان میفهمنش،نیازی ندارن که ترجمش کنن به زبان دیگری و وقتی فکر میکنن به همون زبان فکر میکنن.
مثل ترک های خودمون،که وقتی ترکی حرف میزنن ،از فارسی ترجمه نمیکنن به ترکی و وقتی فارسی حرف میزنن کسانی که در خردسالی فارسی رو یاد گرفتن هم همینطور، به فارسی فکر میکنن، به فارسی حرف میزنن و هم به فارسی و ترکی خواب میبینن.
مثلا درحین فارسی حرف زدن ممکنه عموشون رو تو خیابون ببینن، ناخواسته ترکی صحبت میکنن و هیچ وقت این مسئله خودآگاه نیست و اصلا به این فکر نمیکنن که دارن به چه زبونی فکر میکنن بر خلاف ما!
بنابراین با ترجمه کردن برای بچه ها ما یه سیکل معیوبی رو بنیانگذاری میکنیم در واقع توانایی دوزبانه شدن فرزندمون رو در نظر نمی گیریم و فکر میکنیم این توانایی در فرزندمون وجود نداره.
لطفا اصلاً برای بچتون ترجمه نکنید و اگر هم بچه ترجمه خواست باید بگیم بلد نیستم، اگر بچه هر روز ازمون ترجمه میخواد به خاطر روش اشتباه خودمون که باید اصلاحش کنیم اگر میخوایم بچمون دوزبانه بشه و گرنه همون روش های ترجمه ای و کلاس های زبان برای زبان یاد گرفتن کافیه.
اما زبان یاد گرفتن با دوزبانه شدن فرقش بین دندون طبیعی داشتن و دندون مصنوعی داشتن هست. دندون مصنوعی هم کار میکنه، هم زیبایی داره.
ولی آیا هرگز میتونیم با دندون طبیعی مقایسش کنیم؟؟؟؟